(ένα
ποίημα για όσους πέσανε στο μέτωπο ενάντια στο φασισμό)
Περιπλανιέμαι
τρέχω
πέφτω
σηκώνομαι
σε
αυτή την παγωμένη γη πολεμώ.
Μαχαίρι
τσουχτερό ο αέρας
ανελέητος
ο άνεμος
και
ο πάγος ζεσταίνεται μόνο από το αίμα.
Η
καρδιά μου λυσσασμένη καλπάζει
ο
φόβος
και
του θηρευτή τα ένστικτα αναδύονται
η
ζωή και ο θάνατος εναλλάσσονται
στις
άκρες των δακτύλων μου
-σε
μια σκανδάλη.
Και
το αγοριού το τουφέκι που με σημαδεύει
απλοποιεί
την μόνη επιλογή.
Τα
ψέματα που το φέρανε εδώ να πεθάνει
άλλη
φορά θα λυθούν
σήμερα
στην λευκή αυτή κόλαση
χώρος
για αμφιβολία δεν υπάρχει.
Σώματα
συντρόφων και εχθρών
το
μονοπάτι για της αβύσσου τα άδυτα
σχηματίζουν
μια
στιγμή ζωντανός και την άλλη νεκρός
μια
στιγμή από την στερνή μου αναπνοή.
Και
ο θάνατος
τριγύρω
μας πλανιέται
την
αμοιβή του για την νίκη διεκδικεί
και
εμείς δανειζόμαστε μια στιγμή στη ζωή
για
κάθε άλλη ζωή που του δίνουμε.
Μέχρι
την ώρα που τα στήθια θα εκραγούν
κόκκινο
χιόνι όταν θα με αγκαλιάσει
και
ο ουρανός θα θρηνεί και θα χύνει
τα
παγωμένα δάκρυα του
στο
κορμί μου.
Αχ
πόσο θα ήθελα να είχα τα παιδιά μου
στην
αγκαλιά μου για τελευταία φορά
και
στις γυναίκας μου το αυτί να έβαζα
το
πρώτο ανθισμένο λουλούδι
της
άνοιξης που θα έρθει.
Αχ
χίλιες φορές να ήμουν ζωντανός
την
ευτυχία αυτή να μην χάσω.
χίλιες
φορές να ήμουν ζωντανός
μα
χίλιες και άλλες χίλιες
εδώ
θα ερχόμουν να πεθάνω.
