Μαύρη θάλασσα

Κρύος και άκαρδος ο κόσμος τούτος

μα για τις πιο αδύναμες ψυχές

το έσχατο μαρτύριο κρατάει.

Και εσύ παιδί νέο, καλό

στων ουσιών την πλάνη χάνεσαι

ουσία στη ζωή να βρεις.

Σαν να βυθίζεσαι σε θάλασσα

από τον παγερό αέρα να γλιτώσεις

θαρρώντας ζεστή αυτή πως είναι

γιατί στην επιφάνεια βλέπεις φώτα να επιπλέουν

σαν ονειρική εικόνα

ένας ήλιος σε κάθε κύμα πλέει.

Και εσύ γοργά βουλιάζεις στα νερά

με την υπέρλαμπρη οπτασία της

ένα να γίνεις.

Παραδομένο το κορμί σου αφήνεται αργά να ταξιδεύει

σε πέλαγος από όνειρα ασύλληπτα πλασμένο

καθώς βυθίζεσαι ανεπαίσθητα

στο σκοτεινό του σώμα.

Αιθέρια η μορφή σου πάλλεται

σαν βουλιαγμένο πτώμα

στων υδάτων τη ισχύ

παθητικά αφημένη

αργοπεθαίνοντας σιωπηλά

στου απέραντου ωκεανού

την παγωμένη αγκάλη

-ψήγμα ζωής στη άψυχη

κατάμαυρή του υπόσταση. 

Και με αιχμάλωτο το βλέμμα σου στα φώτα

που ως άυλη ψευδαίσθηση

απομακρύνονται

όλο και γρηγορότερα

στο έρεβος το απύθμενο χάνεσαι.

Χλωμός σαν ένα κομμάτι

που έπεσε από την κατάλευκη σελήνη

ακίνητος στα βάθη της αβύσσου

βυθίζεσαι και σβήνεις

με μία αύρα απόκοσμη

να σε περιβάλλει

και μία όψη νεκρική

που θάνατο σημαίνει.

Σε λίγο ακόμα τίποτα πια δεν θα υπάρχει

μόνη υπαρκτή η απουσία σου σε όσους πίσω αφήσεις.

Ζέστη μην ψάχνεις για να βρεις

σε άψυχες ουσίες

ζέστη υπάρχει μοναχά

μες τις καρδιές των άλλων.