Μια λευκή σημαία

Απόψε κοιμήθηκε ο Γιασέρ

μα κανείς δεν θα το μάθει.

Ένα μπλουζάκι λευκό μόνο θα δείτε

στης θάλασσας τα ανοιχτά 

να επιπλέει.

Και αυτή 

από το χώμα και το αίμα το έπλυνε

την φρίκη των ανθρώπων να το εξαγνίσει

-σημάδια της ύπαρξής τους να μην φανούν.

Και στα κύματα απαλά το ταξιδεύει

το νανουρίζει

ήσυχα να κοιμηθεί

η ψυχή του.

Απόψε μόνο από την θάλασσα επάνω 

έχει αστέρια

-σιχάθηκαν την ομορφιά τους

να χαρίζουν

στου κόσμου αυτού το σαπισμένο κουφάρι.

Όλη η πλάση κλαίει

χωρίς φωνή

μα ακούγετε εκκωφαντικά

στα μάτια, τα γεμάτα οργή.

Και όσοι υψώνουν φράχτες

και όσοι δεν τους ρίχνουν

και όσοι διάλεξαν

το ένα κτήνος ή το άλλο

να ξέρουν

πως κάποια μέρα

μια λευκή σημαία

από το λευκό μπλουζάκι του Γιασέρ

στην καρδία τους θα καρφώσουν

όλοι οι Γιασέρ αυτού του κόσμου

για να μην ντρέπεται πια η Γη

πως τέτοιοι άνθρωποι αναπνέουν ακόμη.

Ένας απλός, άγνωστος ήρωας

(ένα ποίημα για όσους πέσανε στο μέτωπο ενάντια στο φασισμό)

Περιπλανιέμαι

τρέχω

πέφτω

σηκώνομαι

σε αυτή την παγωμένη γη πολεμώ.

Μαχαίρι τσουχτερό ο αέρας

ανελέητος ο άνεμος

και ο πάγος ζεσταίνεται μόνο από το αίμα.

Η καρδιά μου λυσσασμένη καλπάζει

ο φόβος

και του θηρευτή τα ένστικτα αναδύονται

η ζωή και ο θάνατος εναλλάσσονται

στις άκρες των δακτύλων μου

-σε μια σκανδάλη.

Και το αγοριού το τουφέκι που με σημαδεύει

απλοποιεί την μόνη επιλογή.

Τα ψέματα που το φέρανε εδώ να πεθάνει

άλλη φορά θα λυθούν

σήμερα στην λευκή αυτή κόλαση

χώρος για αμφιβολία δεν υπάρχει.

Σώματα συντρόφων και εχθρών

το μονοπάτι για της αβύσσου τα άδυτα

σχηματίζουν

μια στιγμή ζωντανός και την άλλη νεκρός

μια στιγμή από την στερνή μου αναπνοή.

Και ο θάνατος

τριγύρω μας πλανιέται

την αμοιβή του για την νίκη διεκδικεί

και εμείς δανειζόμαστε μια στιγμή στη ζωή

για κάθε άλλη ζωή που του δίνουμε.

Μέχρι την ώρα που τα στήθια θα εκραγούν

κόκκινο χιόνι όταν θα με αγκαλιάσει

και ο ουρανός θα θρηνεί και θα χύνει

τα παγωμένα δάκρυα του

στο κορμί μου.

Αχ  πόσο θα ήθελα να είχα τα παιδιά μου

στην αγκαλιά μου για τελευταία φορά

και στις γυναίκας μου το αυτί να έβαζα

το πρώτο ανθισμένο λουλούδι

της άνοιξης που θα έρθει.

Αχ χίλιες φορές να ήμουν ζωντανός

την ευτυχία αυτή να μην χάσω.

χίλιες φορές να ήμουν ζωντανός

μα χίλιες και άλλες χίλιες

εδώ θα ερχόμουν να πεθάνω.

Μαύρη θάλασσα

Κρύος και άκαρδος ο κόσμος τούτος

μα για τις πιο αδύναμες ψυχές

το έσχατο μαρτύριο κρατάει.

Και εσύ παιδί νέο, καλό

στων ουσιών την πλάνη χάνεσαι

ουσία στη ζωή να βρεις.

Σαν να βυθίζεσαι σε θάλασσα

από τον παγερό αέρα να γλιτώσεις

θαρρώντας ζεστή αυτή πως είναι

γιατί στην επιφάνεια βλέπεις φώτα να επιπλέουν

σαν ονειρική εικόνα

ένας ήλιος σε κάθε κύμα πλέει.

Και εσύ γοργά βουλιάζεις στα νερά

με την υπέρλαμπρη οπτασία της

ένα να γίνεις.

Παραδομένο το κορμί σου αφήνεται αργά να ταξιδεύει

σε πέλαγος από όνειρα ασύλληπτα πλασμένο

καθώς βυθίζεσαι ανεπαίσθητα

στο σκοτεινό του σώμα.

Αιθέρια η μορφή σου πάλλεται

σαν βουλιαγμένο πτώμα

στων υδάτων τη ισχύ

παθητικά αφημένη

αργοπεθαίνοντας σιωπηλά

στου απέραντου ωκεανού

την παγωμένη αγκάλη

-ψήγμα ζωής στη άψυχη

κατάμαυρή του υπόσταση. 

Και με αιχμάλωτο το βλέμμα σου στα φώτα

που ως άυλη ψευδαίσθηση

απομακρύνονται

όλο και γρηγορότερα

στο έρεβος το απύθμενο χάνεσαι.

Χλωμός σαν ένα κομμάτι

που έπεσε από την κατάλευκη σελήνη

ακίνητος στα βάθη της αβύσσου

βυθίζεσαι και σβήνεις

με μία αύρα απόκοσμη

να σε περιβάλλει

και μία όψη νεκρική

που θάνατο σημαίνει.

Σε λίγο ακόμα τίποτα πια δεν θα υπάρχει

μόνη υπαρκτή η απουσία σου σε όσους πίσω αφήσεις.

Ζέστη μην ψάχνεις για να βρεις

σε άψυχες ουσίες

ζέστη υπάρχει μοναχά

μες τις καρδιές των άλλων.

Ατέχνως

Από καρδιάς να ευχαριστήσω το ιστολόγιο Ατέχνως για την δημοσίευση των ποιημάτων που έστειλα για την στήλη των Νέων Καλλιτεχνών!

Θα τα βρείτε εδώ:  http://atexnos.gr/%CF%81%CF%89%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9/

Ξανά μαζί

Λόγω κάποιων ιδιαίτερων προβλημάτων που προέκυψαν, αδυνατούσα για μεγάλο χρονικό διάστημα να κάνω καινούργια ανάρτηση στο blog. Θα επανέλθω όμως σύντομα! Ευχαριστώ πολύ όσους δείξανε το ενδιαφέρον τους για την κατάληξη του blog και για την βοήθεια που μου έχουν προσφέρει!

Δέντρα

Κάποτε υπήρχε ένα μεγάλο χωριό

ένα δαχτυλίδι φτιάχνανε τα σπίτια τους

και στο κέντρο αυτού βρισκόταν τα χωράφια

που γεννούσαν τους καρπούς τους

και στις τέσσερις του άκρες

σαν πύργοι θεόρατοι

-θέαμα ακατάληπτο

τέσσερα δέντρα υψωνόταν

με τα κλαδιά τους να μπλέκονται

ατέλειωτα

ένα τοίχο σαν να γεννάνε τριγύρω από το χωριό

και τα φύλλα τους να ξεπηδάνε πυκνά

πανέμορφα στη θέα

μα στάλα φως δεν ξεγλιστρούσε

παρά μόνο στο κέντρο

στα χωράφια

εκεί που βγαίνανε οι καρποί του τρώγανε.

Κανείς όμως δεν παραπονιότανε.

το σκοτάδι βαρύ, μα όλοι το είχαν συνηθίσει.

Σαν τελείωνε στα χωράφια η δουλειά τους

στις ρίζες του νωχελικά ξαπλώνανε

και κοιμόταν.

Από τους καρπούς των χωραφιών

λίγους μόνο του χωριού οι αρχηγοί τους δίνανε.

Μα τα φρούτα σαν τρώγανε των δέντρων

από το γλυκό χυμό μεθάγανε

την πείνα τους ξεχνώντας.

Μα οι αρχηγοί ζητούσανε συνέχεια σπόρους να φυτεύουν

όλο και πιο πολλούς καρπούς δικούς τους να έχουν.

Όλοι δούλευαν πιο πολύ

μα τα χωράφια πια γέμισαν

Και οι καινούργιοι καρποί πεθαίνανε.

«Θέλουμε πιο πολύ νερό, είναι για το καλό του χωριού»

-και όλοι χύσανε λίγο από το νερό τους στον χωράφι.

Όμως ξαναήρθε η ώρα που ούτε τότε το νερό ήτανε αρκετό

και τότε με βαριά ψυχή οι αρχηγοί νερό από τα δέντρα

στα χωράφια ρίξανε.

Όλοι αγανάκτησαν πολύ

-τα φρούτα λιγότερο χυμό είχανε πλέον

και δυσκολότερα την  πεινά τους ξεχνούσαν.

«Φταίτε εσείς» τους είπαν, «αδύναμοι που είστε. Να στις κορυφές πολλά ακόμα έχει.»

Πολλοί ησυχάσανε με μιας

-δίκαιο φαίνεται να έχουν

και οι πιο δυνατοί ορμήσανε

ευθύς να σκαρφαλώσουν.

Και έτσι πέρασε ο καιρός

μα ήρθε πάλι η μέρα

που ούτε στα ψηλότερα κλαδιά φρούτο πια δεν υπήρχε.

Γιατί οι αρχηγοί

όλο και περισσότερο νερό

από τα δέντρα στα χωράφια ρίχνανε,

«Μήπως να σπείρουμε και αλλού, έξω από το χωριά μας»

«Έξω από το χωριό τίποτα δεν υπάρχει» απαντήθηκε κοφτά.

Όμως τα δέντρα συνεχίζανε να μαραζώνουνε αργά

μένοντας σκιές των περασμένων τους εαυτών.

Κλαδιά σπάζανε, πέφτανε

φύλλα ξεραινόταν και έτσι

τρύπωνε ξανά ανάμεσα τους το φως.

Βάσανο ήταν αρχικά για όλους

είχανε μείνει πολλά χρόνια στο σκοτάδι

μα κάποια στιγμή τα μάτια συνήθισαν

και είδαν πως τα φύλλα αραιά όπως είχανε μείνει

δεν κρύβανε πλέον τα πάντα πίσω τους

και κάποια μέρα όσοι πλησίασαν αρκετά είπαν

πως έξω από το χωριό είδαν και άλλα χωριά

με τέτοια δέντρα και αυτά να αργοπεθαίνουν

και γύρω από τα χωριά ατέλειωτες εκτάσεις

χωράφια αδειανά.

«Υπάρχει και άλλος τρόπος τελικά να ζούμε»

«Να φύγουμε, δεν έχουμε εδώ λόγω να μένουμε»

«Εδώ είναι το σπίτι μας εκεί έξω τι θα βρούμε?»

Το βράδυ όλοι μαζεύτηκαν

χωρίς τους αρχηγούς τους

για να αποφασίσουν

τι μέλλει πια να γίνει…

Ταξίδι

Είναι μακρύ

πάντοτε το ταξίδι

που η ζωή

βήμα με βήμα σβήνει

Είναι πληγή

να μένεις μόνος να’σαι

άδεια φωνή

και όλο να σε φοβάσαι.

Κάθε ευχή

στα όνειρα να γλιστράει

κρύο κελί

που την οργή κρατάει

Και είναι βαρεία, η σκέψη που σε πνίγει.

Μαύρη σκιά, της ζήλιας που σε πνίγει.

Για όσα ποθείς, και βλέπεις να τα χάνεις.

Για όσα μπορείς και διστάζεις να φτάσεις.

Και είναι μακρύ

ετούτο το ταξίδι

που απ’την αρχή το είχες χάσει ήδη.

Και όλο οι πληγές σου

να μεγαλώνουν

βαθιά να πονάς

καθώς ζυγώνουν

μαύρα πουλιά

σύννεφα του θανάτου

και σπαραγμοί

κάποιου πεσμένου άστρου.

Μα σαν λιώνει η ψυχή σου

μες το σώμα

σαν σβήνει η ζωή σου

στον αιώνα

το πιο μεγάλο καρφί

στο φέρετρο σου

είναι το δίχτυ ασφαλείας

στο μυαλό σου.

Είναι η γνώση πως αν ξύπναγες

μπορούσες

μια άλλη ζωή

εσύ να ζούσες.

Η μελαγχολία

Η μελαγχολία του αγώνα δεν έρχεται

μια μάχη αν χαθεί.

Εκεί είναι που πεισμώνεις, πιο δυνατός να γίνεις

Μελαγχολία πραγματική μέσα σου ανθίζει

σαν δεις ανθρώπους που στον αγώνα είχαν ταχθεί

τη κρίσιμη στιγμή άξαφνα να δειλιάζουν

και ακόμα

όλους εκείνους που νόμισες πως είχες πείσει

και εν τέλει πίστευες σε αυτούς

πιο πολύ

από ό,τι οι ίδιοι στον εαυτό τους.

Τότε που έκανες με τόλμη το βήμα εμπρός

βέβαιος πως δίπλα σου στέκονται και άλλοι

-γιατί φθηνή καχυποψία δεν σου αρμόζει

και έμεινες απρόσμενα μόνος

ανίκανος αρχικά να αντιληφθείς

τι συνέβη.

Και ξέρω πως η πίκρα που σε πιάνει

δεν είναι γιατί μόνος σου εκτέθηκες

-για αγωνιστές αυτό, συνήθεια και τιμή είναι

αλλά γιατί λυπάσαι για όσα σπουδαία

θα’χανε κάνει

αν δέσμιοι της συνήθειας δεν μένανε.

Μα μην νομίζεις πως είναι ντροπή

πως αδύναμος και ασταθής μέσα σου είσαι.

Όποιος δεν μελαγχολεί στις ήττες του αγώνα

δεν βλέπει την ύπαρξή του στη νίκη αυτού

δεν δίνει και το είναι του για να κερδίσει.

Όποιος δεν ασφυκτιά από την αδρανή καρδία των άλλων

δεν νιώθει την καρδία του να χτυπά μαζί τους.

Και όποιος δεν πονά πραγματικά όταν πέφτει

όποιος δεν θλίβεται όταν πεσμένος είναι

δεν έχει λόγο να σηκωθεί.

Τα σημάδια της ύπαρξης μας

Ποιοι είναι αυτοί που μες τα χρόνια

σαν βροχή

απ’των τοίχων τις ρωγμές ξεγλίστρησαν

και φέρανε στο πέρασμά τους καταιγίδα;

Ήρωες γεννημένοι σε νεώτερους καιρούς, φανταστικοί

ή πλάσματα άλλης φύσης από εμάς

που ο χρόνος τους σε αυτή τη Γη έχει παρέλθει;

Δύσκολο για αυτούς να μάθεις

-στις κεφαλές τους δεν φορούσαν περικεφαλαίες

μα καπέλα από στάχυα και σχοινί

και ξέρανε μόνο φτυάρια να δουλεύουν

ως τη μέρα που τους τα πήραν

και στα χέρια τους βάλανε όπλα.

Είναι όσων τις φωνές, ταξίδευε ο αέρας

απ’τα λιμάνια ως τους αγρούς

στα ορυχεία και τις φυτείες

ενώνοντάς τα σε ένα σώμα.

Αυτοί που κρατήσανε το χέρι κάποιου που

με σάπια από τους καπνούς πνευμόνια

ξεψυχούσε

-και ύστερα στους ίδιους καπνούς

στο εργοστάσιο τυλιχθήκαν.

Αν θες στα αλήθεια να τους βρεις

προσεκτικός να είσαι που θα ψάξεις.

τα αποτυπώματά τους δεν θα δεις στα κρύσταλλα που πίνουνε κρασί

νίκες και δόξα σαν γιορτάζουν.

Τα δάχτυλά τους ζωγραφιστήκαν

στο μέταλλο των σιδηρογραμμών

με κιμωλία στο πίνακα της τάξης.

Ζουν σε κάθε στραβό σοκάκι

-Που δείχνει ότι εδώ υπήρξαν άνθρωποι

Στο πατημένο τσιμέντο στο γιαπί

-να δείχνει ότι εδώ υπήρξαν άνθρωποι

Στο θηριώδη, αψεγάδιαστο ουρανοξύστη

-γιατί εδώ υπήρξαν άνθρωποι.

Το βλέμμα τους θα συναντήσεις αν το ψάξεις

σε νέους που με φθόνο ότι τους κλέβουνε κοιτούν

και σε παλαιότερους που από συνήθεια κοιτάζουν χαμηλά

ήσυχοι μα όχι όλοι ημερωμένοι.

Άνθρωποι απλοί, ατόφιοι

με πόνους συνηθισμένους

που κρύβουν δύναμη ασυνήθιστη να ξυπνάνε το πρωί.

Να ασφυκτιούν σε πόλεις πεθαμένες

μα στους δρόμους τους ανάσες να εμφυσούν

Είναι όλοι αυτοί

-οι φοιτητές με μέλλον τελειωμένο πριν αρχίσει

να μην ανέχονται η ελπίδα να τελειώσει

-οι γιατροί που ξέοπνοι σκουπίζουν τον ιδρώτα

με λίγο καφέ ακόμα ένα βράδυ να περάσει.

Ήταν ναύτες και αγρότες

Με βρώμικα τραγούδια

Για τη γη, το νερό, το θάνατο.

Όσοι ήταν όλα, χωρίς τίποτα

και η ζωή τους έμαθε με βία

ό,τι η ζωή μονάχα διδάσκει.

Ταπεινοί μα τεράστιοι στο μπόι

φωτιζόμενοι όχι από προβολείς

που βαριές ξέρουν να ρίχνουνε σκιές

μα από τον ήλιο στο χωράφι

με έναν ίσκιο αχνό ξωπίσω τους να πέφτει
-της ψυχής τους το αποτύπωμα στη Γη.

Το ίδιο χρώμα

Ερυθρά βαμμένο το βιβλίο στην τσέπη

-πορφυρά και τα ρούχα που τρυπάει η σφαίρα.

Γαρύφαλλα στις καρδιές των ανθρώπων

-κάρβουνα τα μάτια απ’τα δάκρυα στο κελί.

Πυρωμένο ατσάλι η φωνή του λαού

-φλογερή η περηφάνια πριν το τέλος.

Χρυσέρυθρος ανέτειλε ο ήλιος στα κολχόζ

-χρυσέρυθρος και το πρωί μπροστά στις κάννες.

Κόκκινες σημαίες, κόκκινο αίμα

αιώνιο και ατόφιο το χρώμα τις λευτερίας .

Οι φωτιές

Οι πιο επικίνδυνες φωτιές του κόσμου

δεν είναι οι πυρκαγιές που άγρια καίνε

-αυτές να σβήσουνε μπορούν.

Οι πιο επικίνδυνες φωτιές

είναι αυτές που σιγοκαίνε

σε ένα στενό

δίπλα στα πόδια δύο αστέγων

και αυτές που αργοσβήνουνε στο τζάκι

ένα μελαγχολικό βράδυ μετά την δουλεία

που ξέοπνες

μοιάζουν να  κλείνουν

τη μιζέρια του κόσμου μέσα τους.

Κτήνος λένε ότι γίνεται όποιος τον κόσμο αυτόν μισήσει.

Όποιος από την αδικία οργιστεί

και από την αδράνεια αηδιάσει

-αισθήματα τέτοια λερώνουν την βιτρίνα μας.

Μα αν έτσι μάθεις τα αισθήματά σου να ελέγχεις

να μετράς και να δεσμεύεις

αισθήματα πια δεν έχεις παρά ορμές

κτήνος είσαι και πάλι μα δαμασμένο.

Είσαι μονάχος ζωντανός

αν άγρια κύματα ταράζουν την ψυχή σου

Με μίσος φλογερό για κάθε δυστυχία

που κάθε άνθρωπο στον κόσμο βασανίζει.

Τότε μπορείς να’σαι άνθρωπος

Και όχι απλά να υπάρχεις

Δάκρυα ανούσια χύνοντας στην συνείδηση σου

Όταν την απάθεια μισήσεις

για να μπορέσεις να αγαπήσεις.

Απ’το άδικο σαν οργιστείς

γιατί το δίκαιο έχεις ανάγκη

και την μιζέρια του κόσμου αν σιχαθείς

γιατί σε άλλο κόσμο θες να κοιτάζεις.

Αν τις ωχρές φωτιές μισήσεις

που αυτό τον κόσμο τον ανάξιο περιβάλλον

τότε είσαι πιο ζωντανός από ποτέ

και έτοιμος να δράσεις.

Όμως πρέπει τότε να θυμάσαι

πως την οργή σου και το μίσος

όταν μέσα σου φλεγόμενα θεριεύουν

δεν πρέπει να τα αφήσεις να εκραγούν

για μια στιγμή να ξεσπάσουν και να ησυχάσουν

και ύστερα μαύρη και καμένη να αφήσουν την ψυχή σου.

Πρέπει ζέστη και φως στους γύρω σου να δώσουν

στο κρύο δύναμη να βρουν

και στο σκοτάδι, το δρόμο τους να ψάξουν.

Και όσο λαμπρότερα η φωτιά θα φέγγει

τόσο βαρύτερες θα πέφτουν οι σκιές

σε όσους στο σκότος μας κρατούσαν.

Να μην διστάσουμε

ο κόσμος τους για μας

άλλη επιλογή δεν έχει

Τι φοβάσαι;

Απόψε είναι από τις νύχτες που κοιτάω το φεγγάρι

και ψάχνω ακόμα τις ελπίδες σε ένα βρώμικο χάρτη

από την χωρά που άφησα για να ‘ρθω ως εδώ

μήπως μπορέσω και μια θέση μπρος τον ήλιο να βρω.

Απόψε είναι από τις νύχτες που θυμάμαι καλά

το πώς βρέθηκα εδώ σαν λαθραία σκιά.

Στοιβαγμένος σαν τσουβάλι με άλλες τόσες ζωές.

Ένα εμπόριο ψυχών για άλλες μέρες καλές.

Και θυμάμαι να’μαι μόνος σε μια πόλη κλουβί

που όλο πνίγει τις ελπίδες για μια νέα ζωή.

Να έχω ένα φόβο πικρό μα να φοβούνται οι άλλοι

και να ρωτάν παγερά τι φοβάσαι ρεμάλι;

Φοβάμαι θα πεθάνω άγνωστος μέσα σε αγνώστους.

Φοβάμαι θα θαφτώ κάτω από μάντρες και από δρόμους.

Φοβάμαι να τολμήσω, φοβάμαι να γυρίσω.

Φοβάμαι να μιλήσω, να αγαπήσω ή να ζήσω.

Και σαν ήρθα εδώ έγινα στόχος ξανά.

Έγινε το δέρμα μου η αιτία, το όνομα μου βρισιά.

Με αποφεύγουν και φωνάζουν όσο μπορούν δυνατά

«είναι επικίνδυνοι αυτοί κρατηθείτε μακριά».

Και σαν ήρθε η ώρα μια δουλεία για να βρω

έμαθα πως για ψίχουλα πρέπει να λέω ευχαριστώ.

Πως του αφεντικού τα πόδια πρέπει καλά να φιλάω

και όσο αυτός με χτυπά τόσο εγώ να γελάω.

Και ύστερα να με πετάει από εδώ και από ‘κει.

Να ξεσπάει τη ζωή του στη δική μου ζωή.

Να με βρίζει με μανία απ’το βράδυ ως το πρωί

και να μου λέει δυνατά με υπεράνω φωνή

«Αν δεν είχες εμένα θα κυλιόσουν στο χώμα

μα σε βλέπω φοβάσαι, τι φοβάσαι ακόμα»;

Φοβάμαι θα πεθάνω άγνωστος μέσα σε αγνώστους.

Φοβάμαι θα θαφτώ κάτω από μάντρες και από δρόμους.

Φοβάμαι να τολμήσω, φοβάμαι να γυρίσω.

Φοβάμαι να μιλήσω, να αγαπήσω ή να ζήσω.

Και απόψε είναι από τις νύχτες που κοιτάω χαμηλά.

Αυτό ζητάτε για να μείνω στην δική σας γωνία.

Για να μπορείτε να υποκρίνεστε πως δεν υπάρχω.

Πως κάποια μέρα την θέση μου και ‘γω θα μάθω.

Και να θυμάμαι πως είμαι από τα απόνερα μιας μπόρας

και ένας λεκές στη βιτρίνα μιας βρώμικης χώρας.

Όρθιος

Που βρίσκει κανείς μέσα του την δύναμη να ξυπνά

όταν νιώθει πως καθόλου δύναμη δεν έχει;

Πως αντέχει κανείς να αναπνέει για να ζει

Όταν ξέρει πως η ζωή του, αληθινή ζωή δεν είναι;

Το ένστικτο επιβίωσης και η περηφάνια

(η φύση και η ψυχή)

τσακιστήκανε

κομματιαστήκανε και σερβίρονται σε δόσεις

αυστηρές και μετρημένες

μη και ξεφύγουν στο ελάχιστο.

Να αγωνιάς να επιβιώσεις ως αύριο

για να μπορέσεις να αγωνιάς ξανά.

Να’σαι περήφανος για ξένα στέμματα

μήπως και μια σταλιά φως πάνω στους αντανακλάσει

φωτίζοντας και σένα

-πρόσχαρες και δανεικές στιγμές μεγαλείου

μόνο έτσι φωτίζονται όσοι ζούνε στην σκιά ενός αφέντη.

Μα επιβίωση σημαίνει να κοιτάει κανείς ψηλά

και μόνο τα αδάμαστα θηρία το κάνουνε αυτό.

Σε όσα ζουν με αλυσίδες στο λαιμό

το βάρος τους κρατάει το κεφάλι και το βλέμμα χαμηλά

ώστε μόνο το δρόμο που βαδίζουν να κοιτάνε

-το που πάνε δεν μπορούν

μόνο τον δρόμο που ο αφέντης τους το βάζει να βαδίζουν.

Μηχανικά, χωρίς πυγμή

και ένας κόσμος τριγύρω τους χαμένος

 σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Και έτσι σαν να έχεις ξεχάσει ότι ζεις

το πεζοδρόμιο που περπατάς βαδίζεις

γιατί τις πιο βαριές του κόσμου αλυσίδες

με το μυαλό και όχι στο λαιμό τις έχεις.

Μόνο το βράδυ ίσως

αν το μυαλό σου απ'τη σκουριά  σάπιο δεν έχει μείνει

στο πυρετό να ψήνεσαι μπορεί

από τα θραύσματα παλιών ονείρων

-όσων παλιών και αληθινών κάποτε μέσα σου είχες.

Στης συνείδησης τα βάθη καρφωμένα παραμένουν

και σαν ασθένεια στο σώμα ρίγη φέρνουν

- η πιο ζωντανή στιγμή μες τη ζωή σου.

Μα εσύ δεν μιλάς, φοβάσαι

αδύναμος νιώθεις.

Στα πόδια του κουρνιάζεις προστασία να βρεις

και το βλέμμα στο τοίχο καρφωμένο κρατάς

την πελώρια σκιά του με φόβο, σιωπηλά κοιτάζεις.

Και αν τα μάτια σε αφήσει να υψώσεις

το κάνει να δεις από πάνω σου πόσο τεράστιος φαντάζει.

Η σκιά όμως αυτή που σε τρομάζει

φαίνεται τόσο αληθινή μα δεν υπάρχει.

Ένα μικρό κερί αν φωτίσει θα την σβήσει.

Και σαν ένας άνεμος δυνατός φυσήξει

-«αόρατος», «ανύπαρκτος» μα τόσο αληθινός

Φωτιά στων γύρω σου τα κεριά μπορεί να μεταφέρει

και πυρκαγιά να ανάψει.

Αν τις σκιές λοιπόν δεν φοβηθείς

αν προστασία απ’τον αφέντη δεν ζητάς

φύγε από τα πόδια του και από μακριά θα δεις

πως τελικά τεράστιος δεν είναι.

Και αν στο τέλος στα δικά σου πόδια σταθείς

θα δεις

πως όλοι οι άνθρωποι στο ίδιο ύψος στέκονται. 

Αρχίζοντας...

Αυτή η προσπάθεια ξεκινάει κυρίως ως προσωπική επιθυμία, για επικοινωνία με ανθρώπους που αισθάνονται την τέχνη ως βασικό μέσο έκφρασής των αναγκών και των προβλημάτων τους και παράλληλα έχουν απηυδήσει με τον τρόπο που κατά κανόνα αυτή παρουσιάζεται σήμερα. Είτε σαν εμπόρευμα, είτε σαν εναλλακτική αποθεώνοντας το τίποτα, είτε σαν το αποκορύφωμα της επαναστατικότητας χωρίς ταυτόχρονα αγώνα, αυτό που αποκαλείτε τέχνη σήμερα δεν είναι παρά ένα κακέκτυπο του όρου. 

 Η τέχνη σήμερα πρέπει να πορεύεται πλάι με την αγωνιστική δράση ενάντια στην βαρβαρότητα που ζούμε και όχι να προσπαθεί να υποκαταστήσει αυτή τη δράση. Να εμπνέει και να πεισμώνει, ώστε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.

  Στο παρελθόν μεγάλοι καλλιτέχνες υλοποίησαν τα παραπάνω και κέρδισαν μια θέση στην καρδία των λαών. Ο καλύτερος φόρος τιμής σε αυτούς και η ουσιαστικότερη κατανόηση του έργου τους είναι να συνεχίσουμε στο δρόμο που χαράξανε, έχοντας σεβασμό στα όσα δημιούργησαν, χωρίς ταυτόχρονα να μένουμε προσκολλημένοι σε αυτά.

 Στο παρών blog θα ανεβάσω αρχικά κάποια ποιήματα και κείμενα που έχω αρχίσει να γράφω αλλά ο σκοπός μου είναι να προσελκύσω και άλλους σε αυτή τη προσπάθεια. Επιθυμία μου είναι και να συμμετάσχουν και άλλοι με τα δικά τους γραπτά, όχι απλώς στέλνοντας τα για ανάρτηση αλλά και ως διαχειριστές του blog. Είναι νομίζω καιρός τις σκόρπιες προσπάθειες που κάνει ο καθένας μας να τις φέρουμε μαζί δημιουργώντας κάτι πραγματικά αξιόλογο που τόσο ανάγκη το έχουμε σήμερα.

Ακόμα και ένας να εμπνευστεί να κάνει την ζωή του τέχνη και να μπει στον αγώνα, η προσπάθεια είναι επιτυχημένη…