Οι φωτιές

Οι πιο επικίνδυνες φωτιές του κόσμου

δεν είναι οι πυρκαγιές που άγρια καίνε

-αυτές να σβήσουνε μπορούν.

Οι πιο επικίνδυνες φωτιές

είναι αυτές που σιγοκαίνε

σε ένα στενό

δίπλα στα πόδια δύο αστέγων

και αυτές που αργοσβήνουνε στο τζάκι

ένα μελαγχολικό βράδυ μετά την δουλεία

που ξέοπνες

μοιάζουν να  κλείνουν

τη μιζέρια του κόσμου μέσα τους.

Κτήνος λένε ότι γίνεται όποιος τον κόσμο αυτόν μισήσει.

Όποιος από την αδικία οργιστεί

και από την αδράνεια αηδιάσει

-αισθήματα τέτοια λερώνουν την βιτρίνα μας.

Μα αν έτσι μάθεις τα αισθήματά σου να ελέγχεις

να μετράς και να δεσμεύεις

αισθήματα πια δεν έχεις παρά ορμές

κτήνος είσαι και πάλι μα δαμασμένο.

Είσαι μονάχος ζωντανός

αν άγρια κύματα ταράζουν την ψυχή σου

Με μίσος φλογερό για κάθε δυστυχία

που κάθε άνθρωπο στον κόσμο βασανίζει.

Τότε μπορείς να’σαι άνθρωπος

Και όχι απλά να υπάρχεις

Δάκρυα ανούσια χύνοντας στην συνείδηση σου

Όταν την απάθεια μισήσεις

για να μπορέσεις να αγαπήσεις.

Απ’το άδικο σαν οργιστείς

γιατί το δίκαιο έχεις ανάγκη

και την μιζέρια του κόσμου αν σιχαθείς

γιατί σε άλλο κόσμο θες να κοιτάζεις.

Αν τις ωχρές φωτιές μισήσεις

που αυτό τον κόσμο τον ανάξιο περιβάλλον

τότε είσαι πιο ζωντανός από ποτέ

και έτοιμος να δράσεις.

Όμως πρέπει τότε να θυμάσαι

πως την οργή σου και το μίσος

όταν μέσα σου φλεγόμενα θεριεύουν

δεν πρέπει να τα αφήσεις να εκραγούν

για μια στιγμή να ξεσπάσουν και να ησυχάσουν

και ύστερα μαύρη και καμένη να αφήσουν την ψυχή σου.

Πρέπει ζέστη και φως στους γύρω σου να δώσουν

στο κρύο δύναμη να βρουν

και στο σκοτάδι, το δρόμο τους να ψάξουν.

Και όσο λαμπρότερα η φωτιά θα φέγγει

τόσο βαρύτερες θα πέφτουν οι σκιές

σε όσους στο σκότος μας κρατούσαν.

Να μην διστάσουμε

ο κόσμος τους για μας

άλλη επιλογή δεν έχει