Τι φοβάσαι;

Απόψε είναι από τις νύχτες που κοιτάω το φεγγάρι

και ψάχνω ακόμα τις ελπίδες σε ένα βρώμικο χάρτη

από την χωρά που άφησα για να ‘ρθω ως εδώ

μήπως μπορέσω και μια θέση μπρος τον ήλιο να βρω.

Απόψε είναι από τις νύχτες που θυμάμαι καλά

το πώς βρέθηκα εδώ σαν λαθραία σκιά.

Στοιβαγμένος σαν τσουβάλι με άλλες τόσες ζωές.

Ένα εμπόριο ψυχών για άλλες μέρες καλές.

Και θυμάμαι να’μαι μόνος σε μια πόλη κλουβί

που όλο πνίγει τις ελπίδες για μια νέα ζωή.

Να έχω ένα φόβο πικρό μα να φοβούνται οι άλλοι

και να ρωτάν παγερά τι φοβάσαι ρεμάλι;

Φοβάμαι θα πεθάνω άγνωστος μέσα σε αγνώστους.

Φοβάμαι θα θαφτώ κάτω από μάντρες και από δρόμους.

Φοβάμαι να τολμήσω, φοβάμαι να γυρίσω.

Φοβάμαι να μιλήσω, να αγαπήσω ή να ζήσω.

Και σαν ήρθα εδώ έγινα στόχος ξανά.

Έγινε το δέρμα μου η αιτία, το όνομα μου βρισιά.

Με αποφεύγουν και φωνάζουν όσο μπορούν δυνατά

«είναι επικίνδυνοι αυτοί κρατηθείτε μακριά».

Και σαν ήρθε η ώρα μια δουλεία για να βρω

έμαθα πως για ψίχουλα πρέπει να λέω ευχαριστώ.

Πως του αφεντικού τα πόδια πρέπει καλά να φιλάω

και όσο αυτός με χτυπά τόσο εγώ να γελάω.

Και ύστερα να με πετάει από εδώ και από ‘κει.

Να ξεσπάει τη ζωή του στη δική μου ζωή.

Να με βρίζει με μανία απ’το βράδυ ως το πρωί

και να μου λέει δυνατά με υπεράνω φωνή

«Αν δεν είχες εμένα θα κυλιόσουν στο χώμα

μα σε βλέπω φοβάσαι, τι φοβάσαι ακόμα»;

Φοβάμαι θα πεθάνω άγνωστος μέσα σε αγνώστους.

Φοβάμαι θα θαφτώ κάτω από μάντρες και από δρόμους.

Φοβάμαι να τολμήσω, φοβάμαι να γυρίσω.

Φοβάμαι να μιλήσω, να αγαπήσω ή να ζήσω.

Και απόψε είναι από τις νύχτες που κοιτάω χαμηλά.

Αυτό ζητάτε για να μείνω στην δική σας γωνία.

Για να μπορείτε να υποκρίνεστε πως δεν υπάρχω.

Πως κάποια μέρα την θέση μου και ‘γω θα μάθω.

Και να θυμάμαι πως είμαι από τα απόνερα μιας μπόρας

και ένας λεκές στη βιτρίνα μιας βρώμικης χώρας.