Η μελαγχολία

Η μελαγχολία του αγώνα δεν έρχεται

μια μάχη αν χαθεί.

Εκεί είναι που πεισμώνεις, πιο δυνατός να γίνεις

Μελαγχολία πραγματική μέσα σου ανθίζει

σαν δεις ανθρώπους που στον αγώνα είχαν ταχθεί

τη κρίσιμη στιγμή άξαφνα να δειλιάζουν

και ακόμα

όλους εκείνους που νόμισες πως είχες πείσει

και εν τέλει πίστευες σε αυτούς

πιο πολύ

από ό,τι οι ίδιοι στον εαυτό τους.

Τότε που έκανες με τόλμη το βήμα εμπρός

βέβαιος πως δίπλα σου στέκονται και άλλοι

-γιατί φθηνή καχυποψία δεν σου αρμόζει

και έμεινες απρόσμενα μόνος

ανίκανος αρχικά να αντιληφθείς

τι συνέβη.

Και ξέρω πως η πίκρα που σε πιάνει

δεν είναι γιατί μόνος σου εκτέθηκες

-για αγωνιστές αυτό, συνήθεια και τιμή είναι

αλλά γιατί λυπάσαι για όσα σπουδαία

θα’χανε κάνει

αν δέσμιοι της συνήθειας δεν μένανε.

Μα μην νομίζεις πως είναι ντροπή

πως αδύναμος και ασταθής μέσα σου είσαι.

Όποιος δεν μελαγχολεί στις ήττες του αγώνα

δεν βλέπει την ύπαρξή του στη νίκη αυτού

δεν δίνει και το είναι του για να κερδίσει.

Όποιος δεν ασφυκτιά από την αδρανή καρδία των άλλων

δεν νιώθει την καρδία του να χτυπά μαζί τους.

Και όποιος δεν πονά πραγματικά όταν πέφτει

όποιος δεν θλίβεται όταν πεσμένος είναι

δεν έχει λόγο να σηκωθεί.