Ταξίδι

Είναι μακρύ

πάντοτε το ταξίδι

που η ζωή

βήμα με βήμα σβήνει

Είναι πληγή

να μένεις μόνος να’σαι

άδεια φωνή

και όλο να σε φοβάσαι.

Κάθε ευχή

στα όνειρα να γλιστράει

κρύο κελί

που την οργή κρατάει

Και είναι βαρεία, η σκέψη που σε πνίγει.

Μαύρη σκιά, της ζήλιας που σε πνίγει.

Για όσα ποθείς, και βλέπεις να τα χάνεις.

Για όσα μπορείς και διστάζεις να φτάσεις.

Και είναι μακρύ

ετούτο το ταξίδι

που απ’την αρχή το είχες χάσει ήδη.

Και όλο οι πληγές σου

να μεγαλώνουν

βαθιά να πονάς

καθώς ζυγώνουν

μαύρα πουλιά

σύννεφα του θανάτου

και σπαραγμοί

κάποιου πεσμένου άστρου.

Μα σαν λιώνει η ψυχή σου

μες το σώμα

σαν σβήνει η ζωή σου

στον αιώνα

το πιο μεγάλο καρφί

στο φέρετρο σου

είναι το δίχτυ ασφαλείας

στο μυαλό σου.

Είναι η γνώση πως αν ξύπναγες

μπορούσες

μια άλλη ζωή

εσύ να ζούσες.